Norveç vatandaşı Türk asıllı Doktor Nilüfer Ekiz Gazze'de gördüklerini şu şekilde anlattı: 'Gazze'de çalışırken karşılaştığım manzaralar, korku filmlerinden daha dehşet vericiydi.
Oradaki insani durum kelimelerle tarif edilemezdi ve bu sahneler hafızama kazındı, asla unutamayacağım.
Gazze'ye girer girmez yıkılmış evler, parçalanmış arabalar ve her yerde enkaz gördük.
Çocuklar aracımıza koşarak geldiler, ağızlarını işaret edip "açız" diyorlardı. Sağlam bir bina yoktu, her şey yerle bir olmuştu.
İnsanlar yerde, koridorlarda, asansör önlerinde, hatta merdivenlerde uyuyordu. Çoğu kurşun, şarapnel ya da bombayla yaralanmıştı. Kalp, diyabet gibi kronik hastalığı olanlar ise çadırlarda tedavisiz ölüme terk edilmişti.
En temel anestezi ilaçları bile yoktu, basit ağrı kesiciler (parasetamol gibi) bile nadirdi. Ameliyat sonrası hastalar acıdan çığlık atıyordu.
Tıbbi ekipler, hastane dolu olduğu için bazı hastaları taburcu etmek zorunda kalıyordu; bu kişiler tedaviye hâlâ ihtiyaç duysalar da tekrar çadırlara gönderiliyorlardı.'
