İşgal rejimiyle esir değişimi konusunda bir anlaşma sağlanamaması ve işgalcinin Şeyh Ahmed Yasin'i serbest bırakmaması üzerine, belirlenen nihai süreden iki gün sonra Kassam Tugayları işgalci esir Nissim Tolenado'nun cesedini Kudüs-Eriha yolu üzerine attı. 

Bu olay üzerine işgal rejiminin başbakanı İzak Rabin adeta aklını kaçıracak gibi oldu ve artık ne yapacağını şaşırmış durumdaydı. İşgal rejiminin parlamentosu durumundaki Knesset'ten Hamas'a karşı savaş ilan etti ve 17 Aralık 1992 gecesi, büyük çoğunluğunu bu hareketin ileri gelenlerinin oluşturduğu, Filistin direnişinin öncülerinden, fikir adamlarından ve üniversitelerdeki hocalarından 415 kişinin evine baskın düzenleyerek onları zorla çıkarıp yolcu taşımaya uygun olmayan araçlara, kamyonetlere vs. bindirip o zaman henüz siyonistlerin işgali altında olan Güney Lübnan'ın Mercu'z-Zuhur bölgesine götürüp bıraktı. 

İşgal rejimi, onların kendilerine bir sığınak aramak zorunda kalacaklarını ve Filistin'deki direnişin motor gücünün sahadan çıkarılmış olacağını böylece direnişin ateşinin söneceğini umuyordu. Bu arada Avrupa'daki muhtelif devletlerin yöneticileri sürgündeki Filistinlileri kendi ülkelerine davet etti. Ama onlar öz yurtlarına dönmekten başka bir çözüme razı olmadıklarını bildirdi ve dönme konusunda ısrarlarını sürdürdüler. Onlar, döndüklerinde işgal güçlerinin kendilerini zindana atması ihtimalinin güçlü olduğunu düşünmelerine rağmen yine de vatanlarına dönmekte ısrar ediyorlardı. 

Sonunda işgal rejimi Mercu'z-Zuhur sürgünlerinin dönüşlerini kabul etmek zorunda kaldı. Aradan bir yıl geçtikten sonra sürgündekilerin tümü yurtlarına dönmeyi başardı. Böylece siyonist işgal karşısında gösterilen kararlılık önemli bir zafer kazanmış oldu ve bu olay da "Mercu'z-Zuhur Direnişi" olarak tarihe geçti. 

Filistin Enformasyon Merkezi